“We speelden ooit één van onze eerste shows in België, lang geleden, in een gewezen witloofkwekerij. Maar dat was korter bij de grens”, vertelde Gregory Alan Isakov ons tijdens zijn zo goed als uitverkochte show in Het Depot in Leuven. Dat dit acht jaar geleden was in de Witloofbar van de Brusselse Botanique, wist hij niet meer en met de grens zal hij de taalgrens bedoelen, die we liever uitgevaagd zien. Als deze getalenteerde, in Zuid-Afrika geboren en in Colorado residerende Americana topper volle zalen kan trekken met knap opgebouwde, veelal herfstige nummers, dan ligt de weg, ondanks de karige populariteit van het genre in onze contreien, open voor nieuw talent. De warmte die Isakov’s muziek uitstraalt is echt iets voor de aankomende, donkere en frisse dagen wat meer kleur te geven. Net zoals de opener Jeffrey Foucault trouwens, een jarenlange boezemvriend, waarmee Gregory in slechtere tijden zelfs de hotelkamers deelde als ze op tournee waren. Foucault is de netheid en ordelijkheid zelve horen we uit de mond van Isakov. Zelfs op hotel maakte deze uit Wisconsin afkomstige troubadour elke morgen zijn bed uitgestreken glad op. Grappig detail, over de onderhoudende man die vanavond mag openen, maar eigenlijk even goed op kop van de affiche had kunnen prijken. 

Jeffrey Foucault timmert al bijna twintig jaar aan de country-folk weg. Terwijl Gregory Alan Isakov meer in het straatje parkeert van Great Lake Swimmers, The Avett Brothers of Iron and Wine, houdt Foucault het bij de stijl van Chris Smither, Greg Brown of een Slaid Cleaves, een mix van folk, blues en country of americana. In zijn korte set komt deze mooie afwisseling spontaan naar voren met een donker en bluesy op metalen Dobro getokkeld “I Had A Dream”, de ontroerende slepende country tune “Blown” of het uptempo verhalende “Slow Talker” uit zijn “Salt As Wolves” album. “Blood Brothers”, uit het gelijknamige album shuffelt gezapig verder in een JJ Cale tempo, maar als slotakkoord mogen we genieten van de stampende, met slide aangevuurde blues “When I Left This Town”. 

We kregen dus een perfecte opwarmer voor Gregory Alan Isakov, die wel met een volledige band op het podium staat en zijn songs laat opluisteren met viool en tweede gitaar of banjo van kompaan van het eerste uur Steve Varney. We verwelkomen een ontspannen en grappende Gregory vanavond, die nog ook vandaag nog onder de indruk is van een grote massa, zoals in de Lotto Arena toen hij opende voor The Lumineers of op het hoofdpodium van het Once In A Blue Moon festival in Amsterdam, toen er van bindteksten tijdens zijn show geen sprake was. Een Isakov in zijn element dus en dat is er aan te zien en te horen. 

De set is mooi opgedeeld in ingetogen solo passages van de frontman, die hem nog meer op het voorplan schuiven, maar evenzeer krachtige en afwisselende instrumentale opwellingen. Isakov grapt wel dat hij maar twee happy songs in zijn repertoire heeft steken vanavond, maar dit is een beetje naast de waarheid. Het in Josh Ritter stijl verhalende “Virginia” opent solo met enkel double bass en wordt in het refrein door Gregory aangeblazen met mondharmonica en opgevolgd door “Southern Star”, een song die perfect in het Mumford & Sons repertoire zou passen. Een opnieuw sterk percussief gedreven “Dark, Dark, Dark”, knap opgevuld met Varney’s banjo en Jeb Bows’ viool, leiden ons naar één van de publiekslievelingen, “San Luis”, dat mag rekenen op enthousiast handgeklap uit de zaal. De band komt ook op temperatuur en “This Empty Northern Hemisphere” wordt knap ingeleid op viool om te eindigen in een vurig duel tussen Gregory op elektrische gitaar en Bows’ vioolspel. Ook “Liars” krijgt dezelfde behandeling, met een ingetogen duistere start om op te bouwen naar een explosieve, instrumentale finale, voorafgegaan door hartenbreker “Chemicals” met een heerlijke banjo pluk van Steve Varney. Met het verliefde “She Always Takes It Back” en het walsende “Amsterdam” is er ook tijd voor een breekbaar solo moment, waar Isakov moeiteloos het publiek muisstil krijgt. Hij is in de wolken met al die aandacht en met een stevig rockend “Caves” wordt de reguliere set afgesloten en worden we dankbaar getrakteerd op een dubbele bisronde in bluegrass stijl, met heel de band voor één micro, met als opener het meeslepende “Dandelion Wine”. Als ultieme afsluiter legt  “All Shades Of Blue” ons het vuur aan de schenen in een opgewekt country folk moment, waarin iedereen op het podium al solerend zijn eigen ereronde krijgt.

Lachende en gelukkige gezichten alom, zowel op het podium als in de zaal, na deze heerlijke passage van een Gregory Alan Isakov op het top van zijn kunnen. Meer van dat en we kijken halsreikend uit naar zijn nieuwe album dat begin 2023 in de platenrekken zou moeten liggen. 

Yvo Zels